بالاتر از بستر ژرف‌درهٔ سیاه نوادا گروهی از مردان از روی صخره به پایین آمدند. ناگهان مردی از لبهٔ دره لغزید. او از میان سایرین به پایین سقوط کرد، آنقدر سریع که نشود او را بگیرند. در آن هنگام یک صخره نورد دیگر از صخره ها به پایین آمد، و او را به جای امن رساند. زمانی که آنها مهندس را به بالای صخره آوردند نجات‌دهندهٔ او طبق معمول به سراغ کارهای خود بازگشت. -یک روز عادی دیگر در احداث سد هوور.
در اوایل قرن بیستم ایالات متحده ساحل به ساحل گسترش یافته بود. اما بسیاری از شهرها در نواحی خشک جنوب غربی هنوز به منابع آب قابل اطمینان دسترسی نداشتند. درحالیکه رود کلورادو به مجموعه‌ای از کانال‌ها انحراف داده شده بود، جریان نامنظم و سیل‌های متناوب آن، آن را برای کشاورزی نامناسب ساخته بود. در همان زمان، شهرها و صنایع رو به رشد منطقه پیوسته به انرژی بیشتری نیاز داشتند. پس در سال ۱۹۹۲ اداره احیا اراضی تصمیم گرفت تمام این مشکلات را؛ در یک حرکت سریع، با ایجاد یک سد هیدروالکتریکی عظیم حل کند.
تضمین حق آبه پروژه نیاز به همکاری بی‌سابقه‌ای، میان تمامی ۷ ایالتی که رود از آنها می‌گذشت، داشت. اما زمانی که دولت‌های محلی توافق کردند ادارهٔ احیا اراضی تشخیص داد که گلوگاه باریک ژرف‌درهٔ سیاه، مناسب‌ترین گزینه برای یک سد قوسی-وزنی است. این طراحی، در بالا دست منحنی می‌شود، دراین مورد با استفاده از نیروی آب پیشرو برای فشار دادن سازه به تکیه‌گاه‌هایش- دیواره‌های ژرف‌دره. قوس‌های سد از دوران باستانی تا کنون ساخته شده‌اند، اما نه به چنین مقیاس عظیمی. وقتی کامل شود، سازه ۲۲۱ بر ۳۷۹ متری خواهد بود.
تعداد زیادی نیروی کار برای ساخت چنین سد عظیمی لازم خواهد بود. و زمانی که رکود بزرگ آغاز شد، تنها یک سال بعد از تایید شدن پروژه هزاران خانوادهٔ جویای کار شروع به حرکت جمعی به محل پروژه نمودند. اولین ورودی‌ها در یک کمپ موقت به اسم راگ‌تاون سکونت کردند. بدون هیچ زیرساختی، کمبود منابع و ایمنی کم دربرابر عوامل، چندین نفر از ساکنان بر اثر گرمازدگی فوت کردند. پس برای سکونت بهتر کارگران، دولت، شهر در حال توسعه بولدر سیتی را طراحی و احداث نمود. با امکانات فراوانی کامل شد؛ از جمله یک بیمارستان پیشرفته و بی‌نقص.
قبل از اینکه احداث سد بتواند آغاز شود، نیاز بود که تمام رود تغییر مسیر داده‌شود. احداث این تونل‌های انحراف دهنده نیازمند انفجار در هر سمت ژرف‌دره بود تا لوله‌هایی با ارتفاع ۱۷ متر ساخته شود. با طول تقریبا ۵ کیلومتر در مجموع، این تونل‌ها می‌توانستند حدود ۵۶۰۰ مترمکعب آب را در هر ثانیه انتقال دهند. با این وجود، کارگران شرایط طاقت‌فرسایی را برای تکمیل به موقع این‌ها تجربه کردند، و چندین نفر تسلیم گرمای جان‌سوز شدند.
در پاییز سال ۱۹۳۲، رود با موفقیت تغییر مسیر داده شده بود. اما خطرناک‌ترین کار هنوز پیش رو بود. بیش از یک میلیون متر مکعب سنگ نخاله نیاز به پاکسازی از دیوارهٔ ژرف‌دره داشت. پس سرکارگرها قپان‌دارها را آوردند. که با طناب به پایین صخره‌ها آمدند، با دینامیت و مته‌چکشی، خرده‌سنگ‌ها را جدا می‌کردند. از بندبازهای سیرک و ملوانان سابق تا بومیان آپاچی این دست‌وپنجه نرم‌کنندگان با مرگ، برخی از خطرناک‌ترین و مسحورکننده‌ترین-کارها را در محل پروژه انجام دادند.
بعد از اینکه دیوارها پاکسازی شدند، بالاخره زمان احداث سد رسیده بود. این کار نیازمند ریختن بیش از ۶.۶ میلیون تن بتن بود. کافی برای صاف کردن جاده‌ای در سراسر ایالات متحده اما ریختن یک بارهٔ مقدار زیاد بتن به زمان زیادی برای خنک و سخت شدن نیازداشت. پس برای افزایش سرعت این فرآیند بتن در بلوک‌های به هم پیوسته با اندازه‌های مختلف ریخته شد. هرکدام شامل لوله‌های استیل حامل جریان آب سرد. تا سال ۱۹۳۵، بخش بزرگی از سازه دو سال زودتر از برنامه تکمیل شده بود. در اول فوریه، تونل‌های انحراف‌دهنده باز شدند تا مخزن سد را پر کنند. قادر به ذخیره دو برابر جریان سالیانه رود کلورادو.
در هنگام اتمام، سد هوور بلندترین سازه ساخته شده به دست بشر در دنیا بود. با این وجود، سرعت ساخت و ساز سد به قیمت امنیت کارگران تمام شد. در حالیکه این پروژه قریب به ۲۱۰۰۰ نفر آمریکایی را در هنگام رکود بزرگ به کار گرفت. بیش از ۱۰۰ نفر در طول ساخت آن جان خود را از دست دادند. همچنین احداث مخزن، شهرهایی مثل سینت‌توماس را نابود کرد و به اکوسیستم رود کلورادو آسیب زد. امروزه سد هوور به طور سالیانه بیش از ۴ میلیارد کلیووات-ساعت تولید میکند. تامین کنندهٔ برق برای بیش از ۱.۳ میلیون نفر. اما پیامدهای احداث آن بر چنین سازهٔ پر اهمیتی سایه افکنده‌اند.
منبع: یک پزشک
